Niemand kan mooier vertellen over voetbalstadions dan de mensen die sinds 1937 de drijvende kracht zijn achter Stadion Feijenoord. Voor deze mijlpaal verwijzen we jullie dan ook graag naar een prachtig stuk geschreven door de Vereniging van Aandeelhouders Stadion Feijenoord (VASF):
In 1917 moest Feyenoord het Afrikaanderplein verlaten. Er heerste voedselschaarste als gevolg van de Eerste Wereldoorlog en de voetbalvelden op het plein maakten plaats voor volkstuintjes.
De laatste competitiewedstrijd van het seizoen 1916/17, op 8 april 1917 tegen Unitas, kon alleen nog op het Afrikaanderplein worden gespeeld door stiekem de paaltjes weg te halen waarmee het terrein was afgezet.
Het was het waard want Feyenoord won met 5-1. In de promotiecompetitie na dat seizoen speelde Feyenoord zijn thuiswedstrijden op het veld van Xerxes aan de Hoge Bomen in Rotterdam-West. Op 26 augustus 1917 opende Feyenoord zijn nieuwe thuishaven op de hoek van de Kromme Zandweg en de Dordtsestraatweg.
Dat was financieel mogelijk gemaakt door de handelaar ‘Ome Sjaak’ Barzilay. Be Quick uit Zutphen was de tegenstander tijdens de openingswedstrijd, nadat de deftige Rotterdamse clubs Sparta en VOC hadden laten weten verhinderd te zijn. Alle leden van Feyenoord werden in het clubblad opgeroepen op tijd aanwezig te zijn en het veld en de kleedkamers niet te betreden.Duizenden mensen kwamen naar de opening, luisterden naar de muziek van de harmonie van de scheepswerf van Piet Smit en zagen Feyenoord, met in de opstelling een aantal oudgedienden van het eerste uur, met 2-3 verliezen.
Het terrein aan de Kromme Zandweg was een enorme stap vooruit. Feyenoord werd van ‘fatsoenlijke straatjongen tot bewoner van een prachtige inrichting’, aldus L.A. Heesakker in het Feyenoord-gedenkboek van 1933. De grote trots was de overdekte houten zittribune, ‘de schiettent’, die plaats bood aan 400 mensen. Daarnaast stond het houten clubgebouw en achter één van de doelen was een speciale jongenstribune.Het nieuwe complex zorgde ervoor dat Feyenoord in het seizoen 1917/18 een klasse hoger mocht spelen. Door allerlei protesten leek die kans verspeeld, maar toen secretaris Jan van Bennekum foto’s van het nieuwe terrein kon tonen, ging de voetbalbond alsnog overstag.
Nadat Feyenoord in 1921 de hoogste klasse had bereikt, werd het terrein uitgebreid tot een klein stadion. De overdekte tribune werd vervangen door een grotere die plaats bood aan ruim 1000 mensen. Ook kwamen er nieuwe staantribunes aan de lange zijde en tegenover de jongenstribune. Door de opening van tramlijn 13 werd het complex beter bereikbaar. Steeds meer mensen wisten de weg ernaar te vinden, ook uit plaatsen in de omgeving van Rotterdam-Zuid. Achter de staantribunes hingen bij belangrijke wedstrijden trossen mensen te bungelen. De jongens op de jongenstribune verdedigden hun domein door de pet of de hoed van het hoofd van volwassen indringers te rukken.
Door die toenemende belangstelling kon Feyenoord in 1927 het terrein overnemen van de naamloze vennootschap, opgericht door Barzilay, die het complex exploiteerde.
Tot 1935 konden zo’n 12.000 mensen een plaats vinden aan de Kromme Zandweg. Vaak werden er echter meer kaartjes verkocht, totdat de politie dat verbood en er geregeld duizenden mensen naar huis moesten worden gestuurd.
Voor de topwedstrijden in de kampioenscompetitie week Feyenoord daarom meer dan eens uit naar het Kasteel van Sparta. In 1935 werd de wedstrijd tegen Ajax wel op de Kromme Zandweg gespeeld en realiseerde Feyenoord een kunststukje door binnen een week een nieuwe staantribune aan de lange zijde te bouwen die plaats bood aan 10.000 mensen. Op zijn Rotterdams had voorzitter Van Zandvliet tegen een tegensputterende aannemer Van Eesteren gezegd: ‘Niks te luisteren, je maakt die tribune. Je begint maandag en je zorgt dat die zaterdag klaar is.’
Bron: VASF.nl
